Vroeger werd ik nooit geconfronteerd met de rol van de zorgverzekeraars. Verbandmaterialen werden vergoed, doorverwijzen naar ons tertiair centrum over de grens was vanzelfsprekend en op onze polis konden we blindelings vertrouwen. Het vertrouwen in de behandelaar was groot. De patiënt hoefde niet eerste te informeren of zijn/haar behandeling of hulpmiddel wel of niet vergoed werd. Heden ten dage leven we echter in een andere realiteit.
Ieder kent de discussie over de barrièrecrèmes die plotseling niet meer vergoed worden voor patiënten die incontinent zijn of reeds incontinentiegeassocieerde dermatitis hebben. Wel voor stoma’s?! Was het daar dan voor ontwikkeld? O ja, ik was hier zelf ook mee begonnen omdat het daar ook van grote meerwaarde kan zijn.
WCS Kenniscentrum Wondzorg en V&VN Wondexpertise trekken samen op met de brancheorganisatie om de beslissing tot niet vergoeden terug te draaien. Petities worden door veel behandelaars getekend en ingediend bij de zorgverzekeraars. Desondanks komt er nog weinig beweging in de zaak; de bal wordt vaak doorgeschoven naar andere instanties onder het mom van wetgeving. Blijft echter dat op dit moment vele patiënten niet de beste zorg krijgen die ze nodig hebben. Maar we blijven volhouden.
In het grensgebied waar ik werk hebben we een intensieve samenwerking met het tertiaire centrum net over de grens. Al jaren, net om de hoek waar onze patiënt woont. Ook hier speelt de zorgverzekeraar een steeds bepalendere rol. Enkele weken geleden moest een patiënt daags voor de operatie afgezegd worden daar de zorgverzekeraar nog geen besluit tot goedkeuring had genomen over behandeling in betreffend centrum. Op de uitgestelde dag van de operatie kwam plots wel de goedkeuring. Gelukkig kon de patiënt de week erna toch worden geopereerd. Maar hoeveel stress dit voor de patiënt en diens naasten heeft opgeleverd is onbeschrijfelijk. Nog niet benoemend wat stress doet met het vermogen tot herstel na dergelijke zware ingrepen.
Vandaag nog een patiënt die we naar het tertiair centrum hebben doorverwezen. Dit vanwege de zeer hoge comorbiditeit en een noodzakelijke revascularisatieprocedure voor het behoud van haar onderbeen. Dergelijke ingreep zou niet ingekocht zijn en wordt dan ook niet vergoed. Vreemd want eerder was dit nooit een issue. Natuurlijk gaan we hierover in gesprek.
Hoe kan het zo zijn dat een zorgverzekeraar niet naast maar gewoon op de stoel van de behandelaar is gaan zitten. Dat een patiënt maar moet hopen dat zijn/haar behandeling of hulpmiddel vergoed wordt. Of geconfronteerd wordt met onverwachte kosten die pas heel wat later bekend worden. Hoe kan het zo zijn dat in het basispakket, waarin wondzorg thuishoort, zomaar specifieke producten worden geschrapt? Vaak ook nog verschillend per zorgverzekeraar. De marktwerking in de zorg heeft de positie van de behandelaar en niet in het minst van de patiënt flink gedegradeerd. Het vertrouwen in de behandelaar lijkt niet meer vanzelfsprekend.
Hoe kunnen we dit oplossen. Door aan de bel te blijven trekken, zoals Lisette Eversteijn onlangs in haar blog deed. Door ons als behandelaar nog meer te manifesteren en vanuit kwaliteit van zorg het gesprek aan te gaan. En door het Wondplatform Nederland terug nieuw leven in te blazen zodoende terug in grote gezamenlijkheid een vuist te maken. Het verleden heeft bewezen dat het Wondplatform Nederland toen wel invloed had en na goede gesprekken genomen beslissingen werden teruggedraaid. Of zou hiervoor de afstand tussen praktijk en zorgverzekeraar ondertussen te groot zijn geworden?! Ik heb nog hoop!
Peter Quataert, MSc, verpleegkundig specialist en bestuurslid WCS Kenniscentrum Wondzorg
Reageren: klik hier
