Sommige situaties vergeet je niet zo snel, en zo was dit voor mij.
Enkele jaren geleden werd bij mij mw. de Vries (fictieve naam), 72 jaar, in zorg gemeld. Ze was net ontslagen uit het ziekenhuis na een langdurige bacteriële infectie. Gevolg van de infectie was een groot ulcus op het onderbeen. Tijdens de ziekenhuisopname ging mevrouw achteruit en was intensive care-opname noodzakelijk. De familie heeft op een gegeven moment zelfs een slechtnieuwsgesprek gehad, waarbij verteld werd dat het niet zeker was of mevrouw de infectie zou overleven. Gelukkig herstelde ze langzaam en is ze nu weer thuis.
Het thuiszijn valt haar zwaar. Net voor haar eigen ziekenhuisopname was ze namelijk haar man kwijtgeraakt. Deze was na een kort en heftig ziekbed van zes weken overleden.
Op dit moment heeft ze gelukkig nog haar hond, wat haar stabiliteit en regelmaat geeft. Ook haar dochter komt eenmaal in de week langs. Helaas zijn er ook zorgen over de hond. Deze is namelijk op hoge leeftijd.
In de aankomende weken zien we de hond achteruitgaan, waarbij ze moet besluiten om deze te laten inslapen.
In een tijdsbestek van vier maanden is haar man overleden, heeft ze een langdurige en heftige ziekenhuisopname gehad en dan nu het verlies van haar hond.
Als zorgverlener verlenen we de gevraagde zorg en bieden we haar een luisterend oor. Ondanks dat het ulcus 100% rood/roze is, zien we met inzet van verschillende wondbehandelingen en materialen geen tot minimale vooruitgang.
Mevrouw blijft het thuis zijn als zwaar ervaren. De dochter weet ook niet goed hoe hier mee om te gaan. Ondertussen heb ik een goede band met mevrouw opgebouwd en benoem ik wat ik zie. Ze breekt in huilen uit en geeft aan zich alleen te voelen. Voor de ziekenhuisopname ging ze tweemaal in de week zwemmen met vriendinnen, maar nu gaat dit niet meer. Ook heeft ze veel minder contact buiten, doordat ze niet meer met de hond wandelt.
Samen met haar ga ik op zoek naar activiteiten die ze wél kan doen. Uiteindelijk komen we bij een leesclubje uit, waar ze zich voor aanmeldt. Dit blijkt een succes te zijn. Mevrouw kijkt erg uit naar de wekelijkse boeklezingen en zo krijgt ze nieuwe vriendinnen waarmee ze tussendoor theedrinkt.
We zien haar opbloeien en ondanks gelijke wondbehandeling zien we na twee weken weer vooruitgang in de wond. Uiteindelijk kunnen we vier weken later de zorg afsluiten.
Zo zie je maar weer dat je een wond niet los kunt zien van de persoon. We hebben geen invloed op de gebeurtenissen in iemands leven, maar wél hoe hierop te anticiperen.
Voor wie meer wil weten over de psychosociale invloed op wondheling, Gerry Hussey en Trudie Young hebben hier in 2020 een artikel over geschreven: ‘The Impact of psychological factors on wound healing’. Klik hier
Grietje Dekker-van Veen, verpleegkundig specialist wond en dermatologie Allerzorg. Lid WCS commissie Chirurgische wond.
