Na afloop van een middag bij het Regionaal Tuchtcollege in Den Haag, realiseer ik me weer eens te meer: het gaat vaak mis bij communicatie en registratie. Onafhankelijk van je functie in de zorg en hoeveel hart je voor ‘de zaak’ hebt, onafhankelijk van de kennis die je hebt en de wetenschap dat je erop ‘afgerekend’ kunt worden, maken we allen missers op deze vlakken.

Communicatie
Het zit ‘m vaak in de kleine dingen: uitleggen aan familie waarom je doet wat je doet, welke keuzes je neemt, welke achterliggende gedachten je hebt. Of het niet-pluis-gevoel beschrijven, noteren waarom je ervoor hebt gekozen om een behandeling of actie juist niet in te zetten. Het kost niet zoveel moeite, dus zijn we het niet gewend of willen we geen verantwoording hoeven af te leggen voor wat we doen en welke keuzes we maken?

Gedachten beschrijven
Ik ken dat gevoel ook wel. Dat ik mijn keuze voor een bepaalde behandeling volledig moet uitschrijven zodat anderen dat ook kunnen volgen en er een code aan kunnen plakken, zoals bij het CLIQ verhaal. Of dat ik als verpleegkundig specialist bij een klinisch consult veel meer moet beschrijven dan een medisch specialist, simpelweg om te bewijzen dat ik klinisch redeneer.  Dat voelt niet fijn, terwijl de patiënt er meest waarschijnlijk wel bij gebaat is. En je jezelf indekt tegen mogelijke fouten en misvattingen.

Registratie
Communicatie in de wondzorg is een apart verhaal, waar ik graag nog een apart blog aan weid. Maar registratie: dat is ronduit zwak. We registreren half, allen volgens andere systemen en methodieken, we delen nauwelijks data en zorgen er zo voor dat de data en daarmee bewijsvoering voor behandelingen, zeer mager is. Misschien dus wel omdat we erop aangekeken kunnen worden. Of omdat het in onze ogen extra tijd kost.

Eerder schreef ik een artikel over classificatiemodellen en acroniemen en daar pleit ik nog steeds voor. Eén methode van registreren voor wonden, een eenduidig systeem voor een ieder toegankelijk en eenvoudig in te vullen. Patiënten inbreng en voorkeur voorop! Als alle wondzorgprofessionals nu beginnen om dat te samen op te pakken en de leveranciers en fabrikanten werken hieraan mee, moet dat toch te regelen zijn? Ik durf het wel aan, kijk maar met me mee, dan gaan we het samen doen en delen we alvast wat zorg.

Wie denkt er mee? Reageren: karin@wcs.nl
Karin Timm – Van Ruitenburg, verpleegkundig specialist intensieve zorg, bestuurslid WCS Kenniscentrum Wondzorg. 19-07-2014