Met welke wereld moet ik nu in verbinding blijven, mijn digitale wereld, of richt ik mij voornamelijk op het directe menselijke contact? Is er nu meer kwaliteit gewonnen in de zorg in dit digitale tijdperk of lijden mensen nu juist meer, omdat er minder menselijk contact is?

Hebben zorgverleners een goede zorgintentie als ze, mijns inziens, steeds worden afgeleid door de een na de andere trilling in hun broekzak door berichtjes op Facebook, WhatsApp, email en ga zo maar door?

Natuurlijk ben ik zelf ook een gebruiker maar ervaar soms een worsteling: wanneer moet ik nu wel en wanneer niet, wat is nu mijn eigen tijd. Toch niet zo gek toen ik vernam dat de leider van T-mobile alle werknemers een halfuur na werktijd uitlogt zodat zij niet meer met het bedrijf in verbinding staan. Hij zegt dat de meeste creativiteit ontstaat als een mens ontspannen en vrij is.

Ik merk dat de snelheid tot het nemen van beslissingen in zorgorganisaties niet is verbeterd door digitalisering. Het lijkt er juist steeds meer op dat bureaucratisering toeneemt. Digitale ontwikkelingen kunnen zeker bijdragen aan een betere kwaliteit in diagnostisering ect., maar laten we niet alle kwaliteit over een kam scheren, want een mens blijft tenslotte een mens en alleen oprecht contact tussen mensen kan leiden tot het inschatten van het lijden van de ander.

Patiënten met wonden hebben een zorgverlener nodig die met een goede intentie naast de patiënt staat en alleen met hem of haar in verbinding staat. Als de zorgverlener zich alleen verbindt met de patiënt en niet met de digitale wereld in de broekzak, blijkt wellicht dat er veel creativiteit ontstaat in het begeleiden van de patiënt die lijdt.

Rob van Komen, Voorzitter WCS Commissie Brandwonden
1 april 2015

Reageren: rob@wcs.nl