Met een ’ik ben er weer de komende winter’ stapte hij de spreekkamer binnen. Vanaf zijn veertigste had de heer van de Garde* (55) jaarlijks terugkerende ulcera aan zijn rechter hiel, doorgaans opgelopen door tuinwerkzaamheden. De pijnklachten manifesteerden zich veelal van het najaar tot het voorjaar.
Het weerzien met de arts was goed en ‘ach, het kwam wel weer goed’. Het vertrouwde behandelplan werd weer ingezet. Weken van behandeling volgden. Het leek er niet op dat hij dit voorjaar herstellen zou. De wondverpleegkundige stelde alarmerende vragen omtrent vaatconditie, verbandmateriaal, Enkel-Arm-Index en of er überhaupt dan wel minder strak gezwachteld moest worden. De signalen kwamen helaas niet binnen. Volgens de richtlijnen moest het zo en in het verleden werkte dit ook. ‘Practice based’! Om een lang verhaal kort te maken: na veel touwtrekken werd het behandelplan tóch gewijzigd, gericht op de fysieke conditie en de wensen van de patiënt. Een andere zwachtelmethode, ander verbandmateriaal alsook sturing van onderliggend lijden deden de wondgenezing zichtbaar verbeteren. In gelijke tred kwam ook zijn moed terug, want hij maakte zich oprecht zorgen. Totdat de arts om onverklaarbare redenen het oude behandelplan weer inzette. Toen waren de rapen gaar. ‘In no time’ was het ulcus verdubbeld in omvang en grootte. Met dezelfde vaart zonk de moed hem weer in de schoenen.
Dankzij volhardend communiceren van de wondverpleegkundige met de arts werd het ‘gedoogbehandelplan’ weer ingezet. Daarna ging het snel. Wat ‘practice based’? Dít was ‘practice based’. Nog voordat het voorjaar in volle bloei stond, stond Van de Garde weer in zijn tuin. Zonder pijn, zonder verband en met een genezen wond. Hoeveel water zal er nog door de Rijn moeten stromen voordat alle betrokken disciplines elkaar tijdig ontmoeten, naar elkaar luisteren en dezelfde taal spreken? Richtlijnen en ‘evidence based’? Jazeker! Maar wel afgestemd op de individuele patiënt. ‘Practice based’? Jazeker! Maar wel kritisch geëvalueerd.
Ik durf te stellen, dat hier tijd verloren is gegaan vanwege inadequate interdisciplinaire communicatie. Wie weet, had Van de Garde nog wel kunnen schaatsen…
Emmy Muller-Sloof, WCS-commissie ‘Chirurgische wond en stoma’
reageren: emullersloof@gmail.com
*gefingeerde naam
