Tijdens het spreekuur op de wondpoli gaat regelmatig de telefoon. Op een dag vraagt een wijkverpleegkundige advies over een diabetisch patiënt met een voetwond. Alarmerende berichten over koorts en beginnende infectie doen ons besluiten de patiënt diezelfde dag nog te laten komen. Wij zoeken daarop contact met de huisarts. De computerstem aan de telefoon meldt: ‘assistentes zijn in overleg’. Even later zijn alle lijnen bezet en een kwartier later is er werkoverleg. ‘Een moment geduld’ hebben we niet. Rest ons de spoedlijn, maar we besluiten daar nu geen gebruik van te maken. Ooit werd namelijk gevraagd of er sprake was van hart-, ademstilstand of bewustzijnsverlies. Zó ernstig was het toen ook weer niet, wat reden was de verbinding met een ‘u bezet de spoedlijn’ te verbreken.
Intussen belt de wijkverpleegkundige weer. Zij wil een en ander regelen voor de patiënt voor zij naar een volgend adres gaat. ‘Stuur maar door’, is ons advies. Nog geen half uur later zit de patiënt in de wachtkamer en blijkt zo ziek te zijn, dat directe opname noodzakelijk is. Na de nodige zaken geregeld te hebben, wordt weer contact gezocht met de huisarts. Ditmaal krijgen we meteen de assistente aan wie de situatie wordt overgedragen. Tevens vragen we om een verwijzing. ‘Wordt geregeld…’. Na een kwartier belt de huisarts terug: ‘Dit is niet de route. Die gaat namelijk eerst via de huisartsenpraktijk. Nu moet ik een verwijzing schrijven voor een patiënt die ik niet beoordeeld heb!’ Begrijpelijk en terecht! Strikt genomen liggen de onderlinge afspraken ook zo.
Ik liet de huisarts uitpraten en verhaalde daarna kort het verloop. De lucht klaarde meteen op; het ging immers om een acute situatie. Met een ‘we houden elkaar op de hoogte’ beëindigden we het gesprek. Alle neuzen weer dezelfde richting op.
Communicatie: hoe snel zit er niet een kink in de ‘telekabel’? Hoe snel nemen we niet een andere dan de afgesproken route? Hoe snel voelen we ons als spelers in het veld niet gepasseerd, terecht of onterecht? Hoe snel vergeten we om wie het werkelijk gaat, namelijk de patiënt?!
Korte lijnen! Ze lopen via duidelijke routes met een heldere schriftelijke rapportage. Strikte regels, dat wel. Maar in nood gelden ook andere regels: die van flexibiliteit, doortastendheid en collegialiteit.
Reageren: emullersloof@gmail.com
