Ik kan er niets aan doen; dagje sauna, strand, zelfs in de trein; ik scan de huid van iedereen die ik zie. Vrienden spreek ik ook weleens aan op een ‘raar’ plekje, waarna direct bij hen de angst toeslaat. Zij weten wat voor werk ik doe en zijn dan bang dat zij ook misschien een ‘ziek’ plekje hebben.

Mijn partner wordt ook gek van me, die scan ik dagelijks en bij hem heb ik dus wel een verdacht plekje ontdekt. Hij is een roodharige met een verleden van vele zonverbrandingen. Na lang zeuren dat hij toch eens naar de huisarts moet voor een verwijzing naar een dermatoloog (want ik denk toch echt te weten wat de diagnose is), blijk ik gelijk te hebben. Hoezee! Althans, voor de bevestiging van mijn waarschijnlijkheidsdiagnose, maar minder hoezee voor mijn partner. Een Morbus Bowen (De ziekte van Bowen is een langzaam groeiend vroeg stadium van huidkanker (type plaveiselcelcarcinoom) die gepaard gaat met chronische ontstekingskenmerken (roodheid, schilfering en soms jeuk. Bron: www.huidarts.com) op zijn onderbeen. Gelukkig zijn ‘we’ er vroeg bij en kan het vooralsnog lokaal worden behandeld, maar ik hou hem in de gaten.

Zo zie je maar, een beetje scannen kan geen kwaad. Ook als je niet de kennis en ervaring heeft, kan een niet-pluis-gevoel alarmerend zijn. Vertrouw je een plekje of vlekje niet, gedraagt het plekje zich onrustig, jeukt het, ziet het rood; schroom niet om alsnog naar de huisarts te gaan.
Het voorjaar komt er weer aan, wintersport of zonvakantie? Smeren, smeren, smeren!!

Zonnige groet,
Jessica Bakker, bestuurslid WCS Kenniscentrum Wondzorg

Reageren: klik hier