Onlangs werd in het hospice waar ik werkzaam ben een vrouw van 58 jaar opgenomen die al sinds tien jaar darmkanker heeft. Tien jaar met behandelingen, operaties, chemotherapie en bestralingen. Toch waren er ook mooie momenten tussen deze behandelingen in, zoals vakanties in Griekenland. Maar steeds keerde de kanker terug en steeds werden er nieuwe behandelingen aangereikt.
Totdat ze in Nederland uitbehandeld was, maar er in België nog kansen bleken. Niet op herstel, maar wel op verlenging van het leven. Talloze operaties volgden en er werd zelfs opnieuw een behandeling voorgesteld.
Maar de darmen bleken te poreus om nog aan elkaar gezet te worden. Toch gaf de arts niet op en wilde nog een operatie proberen. Maar de vrouw gaf aan dat het genoeg was en zo werd ze met een enorme wond opgenomen in het hospice. Mevrouw werd vanuit het ziekenhuis opgenomen met het advies de wond te verzorgen met absorberende gazen.
Wij verzorgden de wond met een woundmanager, waardoor de lekkage verminderde, maar met twee drains was het voorkomen van lekkage lastig.
Mw. overleed na acht dagen met behulp van palliatieve sedatie.
Goed dat er mogelijkheden zijn om behandelingen te kunnen blijven aanbieden, maar wanneer is de grens bereikt?
Joke Campo, bestuurslid WCS
Reageren: klik hier
