Afgelopen week kwam ik een post tegen die mij aan iets herinnerde wat ik ooit heb geleerd. Het ging over het makkelijk maken van moeilijke dingen, en het bracht me terug naar mijn tijd als stagiair in het VUmc. Daar had ik het voorrecht om in contact te komen met Peter, de hoogleraar van de afdeling Hematologie. Hematologie was voor mij destijds een ingewikkeld en uitdagend vakgebied, zeker als stagiair, maar Peter begreep het als geen ander: moeilijke dingen makkelijk maken.
Peter was niet alleen een briljante arts, maar ook een leraar die begreep dat complexiteit niet altijd ingewikkeld hoeft te zijn. Ik herinner me nog goed hoe ik hem ooit een mail stuurde met de formele aanhef ‘Beste Professor’. Hij lachte toen ik dat zei en stelde me gerust: “Noem me gewoon Peter”. Voor hem waren titels minder belangrijk dan de inhoud van het gesprek. Die relatieve eenvoud en informele benadering maakten het vak voor mij minder intimiderend en juist veel toegankelijker.
Peter zal het misschien niet weten, maar voor mij is hij een bron van inspiratie geworden. Hij leerde me dat zelfs de meest complexe onderwerpen duidelijk en behapbaar kunnen worden gepresenteerd, als je maar de juiste benadering kiest. Dat inzicht heeft me in veel meer situaties geholpen dan alleen in mijn werk. Het heeft me doen inzien dat we vaak geneigd zijn dingen onnodig moeilijk te maken.
Dat geldt bijvoorbeeld ook voor wondzorg. Hoewel ik de technische en vakinhoudelijke aspecten van wondzorg inmiddels goed beheers, blijft de uitdaging vaak in het omgaan met de persoon achter de wond. Veel wonden genezen niet of blijven langer bestaan, vaak door keuzes die de patiënt zelf maakt. Dit maakt het soms moeilijker dan het zou moeten zijn. Maar net als bij alles wat complex is, gaat het erom de juiste balans te vinden. Hoe maak je het makkelijker voor diegene die worstelt met de situatie? Hoe bied je hen de ondersteuning die nodig is zonder de zaken te ingewikkeld te maken?
De les die ik van Peter heb geleerd is eigenlijk heel simpel: je hoeft geen dingen moeilijk te maken om ze serieus te nemen. Soms is de grootste uitdaging niet het onderwerp zelf, maar onze neiging om dingen onterecht ingewikkeld te maken. In plaats van te focussen op de complexiteit, kunnen we beter kijken naar de eenvoud die mogelijk is en hoe we anderen kunnen helpen.
Conclusie: we maken dingen vaak moeilijker dan ze zijn. We denken dat complexiteit gelijkstaat aan diepgang of deskundigheid, maar de echte kunst ligt in het simplificeren van de complexiteit. Of het nu gaat om medische zorg, onderwijs of het dagelijks leven, de kunst van het makkelijk maken van moeilijke dingen kan ons niet alleen helpen efficiënter te zijn, maar ook anderen te inspireren en hen te helpen beter te begrijpen wat er echt toe doet.
Anja Hulzinga, lid WCS commissie ulcus cruris en dermatologie.
Reageren: klik hier
