Bestuurs- en commissieleden van WCS Kenniscentrum Wondzorg worden steeds vaker betrokken bij de ontwikkeling van een groot aantal richtlijnen die een directe relatie hebben met wondzorg. Blijkbaar weten de initiatiefnemers ons te vinden en dat is fantastisch.
‘Sorry seems to be the hardest word’, zong Elton John al in de jaren zeventig. En hij heeft nog altijd gelijk.
Naar aanleiding van het twitter bericht van een bekende Nederlandse actrice, ‘prima als je dikker bent maar dan moet je er vooral niet over zeuren’, dacht ik terug aan mijn laatste intake.
Nog meer vertrouwen op je onderbuikgevoel, het op afstand overleggen met collega’s, flexibel zijn en zelf initiatief durven nemen zijn vaardigheden die dagelijks om de hoek komen kijken bij een zelfstandige functie als verpleegkundige binnen de thuiszorg.
Toen ik 25 jaar geleden toetrad tot het bestuur voor het onderwerp brandwonden, wilde ik graag de commissie anders gaan vormgeven. Doel was een verpleegkundige commissie met een evenredige vertegenwoordiging uit de drie brandwondencentra. Uit Beverwijk trad, naast Heleen Westra (later ook nog bestuurslid), Alette de Jong toe tot de commissie.
Tijdens het spreekuur op de wondpoli gaat regelmatig de telefoon. Op een dag vraagt een wijkverpleegkundige advies over een diabetisch patiënt met een voetwond. Alarmerende berichten over koorts en beginnende infectie doen ons besluiten de patiënt diezelfde dag nog te laten komen. Wij zoeken daarop contact met de huisarts. De computerstem aan de telefoon meldt: ‘assistentes zijn in overleg’. Even later zijn alle lijnen bezet en een kwartier later is er werkoverleg. ‘Een moment geduld’ hebben we niet. Rest ons de spoedlijn, maar we besluiten daar nu geen gebruik van te maken. Ooit werd namelijk gevraagd of er sprake was van hart-, ademstilstand of bewustzijnsverlies. Zó ernstig was het toen ook weer niet, wat reden was de verbinding met een ‘u bezet de spoedlijn’ te verbreken.
Als ik weer gevraagd word door een zorgverzekeraar om mee te denken over hoe de wondzorg in de toekomst nu het beste geregeld kan worden, overvalt me ineens een raar gevoel.
Toen ik in november op het in mijn optiek zeer geslaagde WCS Congres was, werd ik benaderd door een wijkverpleegkundige uit Zuid-Holland, die mijn advies vroeg over een casus waarmee zij de laatste twee jaar aan het stoeien was.
Tijdens de eerste EWMA vergadering in Hamburg dacht ik, ‘dat duurt nog wel even, Amsterdam 2017’. En toen begon in december 2015 iets te borrelen, want er moesten per commissielid zo’n zeventig à tachtig abstracts gelezen en beoordeeld worden voor het congres in Bremen in 2016. Het gevoel van betrokkenheid nam toe en ook het besef dat mei 2017 eigenlijk niet zo heel erg lang meer duurde, zeker met de wetenschap dat er nog een compleet programma gevuld moet worden.
Januari is alweer voorbij. Tjonge, wat gaat de tijd snel. In deze maand is tijdens het diabetische voet symposium in Almelo de conceptversie van de Richtlijn diabetische voet gepresenteerd. Mooi dat de laatste Nederlandse versie die multidisciplinair is opgesteld dit jaar uitkomt. We hebben er even op moeten wachten, maar dan komt de richtlijn waar alle disciplines aan mee hebben kunnen werken. Als WCS Commissie Diabetische Voet gaan wij er zeker mee aan de slag. Kennis overdragen is één van de kerntaken van de WCS.
