‘Zuster! Die oorbellen kunnen echt niet. Ik wil dat u ze uit doet en u zich aan de kledingregels houdt!’ Dát maakte indruk. Ik was net gediplomeerd A-verpleegkundige en dacht mij enige uitspatting te kunnen veroorloven in de vorm van lange oorbellen, die nota bene door het avondhoofd waren gemaakt. De hoofdverpleegkundige vond dus van niet, en ze had uiteraard gelijk.
In samenwerken is het van belang om samen te werken op basis van nevengeschiktheid. Dat klinkt mooi, maar Wilfried Ophij, auteur van vele boeken over samenwerken tussen organisaties, beschreef ooit al eens dat samenwerken op de bühne wordt bevochten en in de coulissen wordt bepaald. Voor de bühne moet je een aantal zaken helder afspreken of zelfs contractueel vastleggen, bijvoorbeeld over het gemeenschappelijk doel. Op de achtergrond gaat samenwerken heel vaak over de klik tussen mensen. Vind ik jou aardig? Gun ik jou deze samenwerking, met andere woorden: ‘de tijd die ik in jou steek’. Ik weet hoe dit werkt, want binnen Het Oogzorgnetwerk, waar ik voor werk, gaat dat echt niet anders.
Hij is 62 jaar en komt voor de eerste keer op de wondpoli van ons ziekenhuis: een man van middelbare leeftijd met een forse buikomvang. Uit de anamnese blijkt dat meneer last heeft van het metabool syndroom: naast de diabetes is hij bekend met hypertensie en een te hoog cholesterol. De diabetes mellitus type 2 heeft hij al tien jaar en hij is inmiddels insulineafhankelijk. Gelukkig zijn de bloedsuikers goed gereguleerd. Hij heeft nog nooit eerder een wondje aan de voeten gehad, wel valt hem op dat bij wondjes aan zijn benen het lang duurt voordat ze genezen zijn. Nu komt hij met wonden aan zijn rechter voet.
Met een ’ik ben er weer de komende winter’ stapte hij de spreekkamer binnen. Vanaf zijn veertigste had de heer van de Garde* (55) jaarlijks terugkerende ulcera aan zijn rechter hiel, doorgaans opgelopen door tuinwerkzaamheden. De pijnklachten manifesteerden zich veelal van het najaar tot het voorjaar.
Met welke wereld moet ik nu in verbinding blijven, mijn digitale wereld, of richt ik mij voornamelijk op het directe menselijke contact? Is er nu meer kwaliteit gewonnen in de zorg in dit digitale tijdperk of lijden mensen nu juist meer, omdat er minder menselijk contact is?
In BN De Stem d.d. 28 februari 2015 staat dat de PvdA en VVD erkennen dat de machtsbalans tussen zorgverzekeraars en behandelaars scheef is. Echter willen zij hier (nog) niets aan doen. Het CDA roept de Nederlandse Zorgautoriteit op de werkwijze van zorgverzekeraars tegen het licht te houden.
In een zorgkwestie stond de volgende vraag centraal: welke rol speelt de zorgverlener bij de leefstijl van patiënten met diabetes?
Hij is er weer. De 50-jarige meneer B., in zijn scootmobiel.
Slechte zelfzorg, veel roken, veel drinken, slechte doorbloeding waarvoor geen behandeling mogelijk. Twee jaar geleden heeft de huisarts hem naar het Wond Expertise Centrum (WEC) verwezen in verband met een diepe wond aan de voet waarbij het bot bloot lag.
Ziekenhuizen erken je mogelijkheden en onmogelijkheden en verwijs door naar andere partijen als deze blijken meer kennis in huis hebben.
Kwaliteit van leven voor de patiënt wordt gewaarborgd en kosten in de zorg genivelleerd. Vandaag een verontrustende intake meegemaakt. Als verpleegkundige werkzaam op de polikliniek dermatologie houd ik zo nu en dan een intake van een patiënt met verondersteld lymfe/lipoedeem.
Iedereen weet al sinds 1962 dat wonden zonder korstje tot 40% sneller dichtgaan dan wonden met een korstje. Dat is getest op twee varkens (Winter) en zeven gevangenen (Hinman), allemaal relatief gezonde proefdieren en proefpersonen. Dus wordt sinds 1962 gekeken of dat ook werkt als je bijvoorbeeld een 83-jarige diabeet bent. 40% sneller, dat zou je in de praktijk duidelijk moeten zien. Anders gezegd, als je een verband een week kan laten zitten i.p.v. dagelijks natte gazen te verwisselen, hoeveel sneller zou dat dan gaan? Antwoord op die vraag is na ruim 50 jaar geprobeerd te beantwoorden in de MOKUM-trial. Daarin bleek dat vochtige wondbehandeling niet beter en eerder slechter is dan de conventionele gazen (Ubbink DT et al, Arch Surg 2008). Dit geldt echter alleen voor wonden met een acute etiologie (dus na trauma of operatie). En, wat voor wonden waren dat bij Winter en Hinman dan?
Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.
Strikt noodzakelijke cookie moet te allen tijde worden ingeschakeld, zodat we je voorkeuren voor cookie instellingen kunnen opslaan.
Als je deze cookie uitschakelt, kunnen we je voorkeuren niet opslaan . Dit betekent dat elke keer dat je deze site bezoekt het nodig is om cookies weer in te schakelen of uit te schakelen.
Deze site gebruikt Google Analytics om anonieme informatie zoals bezoekersaantallen en meest populaire pagina's te verzamelen.
Door deze cookie aan te laten staan help je onze site te verbeteren.
Schakel eerst strikt noodzakelijke cookies in om je voorkeuren op te slaan!
